— प्रेम, आपुलकी आणि जिव्हाळा यांचा त्रिवेणी संगम
बाहेर पडल्याशिवाय जग कळत नाही...
"मी" पणा बाजूला न ठेवल्यास माणसं जुळत नाहीत...
कोणासाठी धावून गेल्याशिवाय माणुसकी उजळत नाही...
कष्ट केल्याशिवाय सुख मिळत नाही...
आणि विचार नसल्यास आयुष्य घडत नाही...
अशा या धकाधकीच्या जीवनात माणूस गोंधळलाय.
आपलं कोण? परकं कोण? हेच उलगडेनासं झालंय...
मोठ्या शहरात, गर्दीत, मोबाईलच्या पडद्यामागे माणूस हरवून गेलाय.
आणि गंमत म्हणजे... जग जपतोय पण आपले ‘आपणपण’ हरवलंय!
आज माणूस खूप काही मिळवत आहे — पण गमावतोय काय, हे त्याला कळत नाही...
चार घासाच्या पुढे माणूस गेला — पण कोणासाठी?
सगळं कमावलं — पण शेवटी आपल्याला चार प्रेमाचे शब्द बोलणारा कोणीच उरला नाही...
घर होतं, पण घरात ‘घरपण’ हरवलं.
नाती होती, पण नात्यांत ऊब नव्हती...
कारण, आज आपण माणसाकडे पाहतो — पण त्याच्या डोळ्यांत नाही पाहत.
आवाज ऐकतो — पण त्याच्या शब्दांतली जखम ऐकत नाही...
माणूस जुळवायचाच असतो, तर थोडा वेळ द्यावा लागतो.
थोडं प्रेम, थोडी आपुलकी आणि हृदयाच्या कोपऱ्यात जपलेली माणुसकी — हेच त्याचं खरं सोनं!
प्रेम म्हणजे केवळ शब्द नव्हे — तो एक ‘स्पर्श’ आहे.
एक हलकंसं हाक मारणं,
थोडंसं न सांगता समजून घेणं,
आणि संकटात "मी आहे तुझ्या सोबत" म्हणणं —
हेच तर असतं माणूसपण!
आपुलकी म्हणजे भावनांचा तो झरा — जो बोलकाही नसतो, पण मनाशी बोलत राहतो.
आणि जिव्हाळा म्हणजे माणसाच्या मनातलं असं एक गाव —
जिथं जाताक्षणी आपलं वाटतं,
जिथं शब्द नव्हे, तर हृदय समजतं...
आज गरज आहे ती नात्यांच्या ‘खरेपणाची’.
आधुनिकतेच्या नावाखाली माणसं चकचकीत झालीत, पण नात्यांची चव हरवली...
पैसा आला, मोबाईल आला, कार आली — पण "जिवलग" निघून गेला!
आज लोक म्हणतात – "टाईम नाहीये रे..."
पण एखाद्या माणसासाठी वेळ काढणं — हाच तर प्रेमाचा खरा अर्थ आहे!
म्हणूनच...
माणूस व्हा — पण माणसांसोबत जगा.
प्रेम करा — पण तो दिखावा नाही, हृदयातून असावा.
आपुलकी ठेवा — कारण तीच नात्यांना धरून ठेवते.
आणि जिव्हाळा जोपासा — कारण शेवटी ‘माणूसपण’ याच पाण्यात पिऊन जगतं!
कारण...
"माणूसपण टिकवायचं असेल, तर माणूस म्हणून जगायला शिका..."
"शब्द नकोत रे, हृदय लागते..."
"कारण माणूस माणसाच्या मनात जगतो, आठवणीत नव्हे!"
– शब्दसंवेदन : संपादक सुधाकर चौधरी
(वाशिम खबर आवाज महाराष्ट्र)
0 Comments