"मन" – हलकं करावं, पण त्या ठिकाणीच... जिथं ते अबाधित राहील."

लेखनशैली: सुधाकर चौधरी 

एखादं ओझं अंगावरून उतरवलं की माणूस मोकळा होतो, पण मनाचं ओझं... ते फक्त हलकं करून चालत नाही,
ते कुठं आणि कोणासमोर हलकं केलं जातंय, याचं भान अधिक महत्वाचं असतं.

आजची माणसं झपाट्यानं बदलत आहेत. चेहऱ्यावर हसू आणि काळजात विष यांचं एक वेगळंच समीकरण तयार झालंय.
कुणालाही आपलं मन दिलं की ते जपतीलच, ही आता केवळ भ्रमांची गोष्ट झाली आहे.

मन हलकं करायचं, पण कोठं?
– तिथं नाही, जिथं तुझं दुःख 'गोष्टी' म्हणून ऐकलं जातं.
– आणि तिथं तर मुळीच नाही, जिथं तुझ्या अश्रूंवर "नाटकी" हा शिक्का बसतो.
– मन हलकं करावं, तिथंच... जिथं "तुझं" मन ऐकून घेताना "त्यांचं" मनही थरारून जातं.

एक लक्षात ठेवा – प्रत्येक खांदा भार पेलण्यासाठीच असतो असं नाही.
काही खांदे फक्त वरवर हसतात, पण आतून ढासळवतात.

म्हणूनच...
ओझं आणि मन – ही दोन अत्यंत नाजूक, पण सखोल नाती आहेत.
मनाचं ओझं कुणासमोर टाकायचं, हे ठरवताना "भावनेचं भान" ठेवलं पाहिजे.

तुमचं मन हलकं करण्यासाठी एक असं स्थान असावं –
– जिथं शब्दाशिवायही तुमचं मन समजलं जातं,
– जिथं तुमच्या वेदना 'चर्चा' न होता 'संवेदना' बनतात,
– आणि जिथं तुमचं मौनही कोणाच्यातरी काळजाला भिडतं.

संबंधांमध्ये पवित्रता हवी असते.
मनगटावर टिकून असलेली नाती फारशी टिकत नाहीत,
पण मनगाभ्याशी जुळलेली नाती – तीच खरी असतात, कारण ती 'शब्दांशी' नव्हे, तर 'श्वासांशी' जोडलेली असतात.

---

🖋 शेवटी एवढंच...

"ओझं" हलकं करावं, पण अशा खांद्यावर –
जिथं तुमचं मन 'उलगडलं' जातं, 'उघडलं' नाही...
जिथं शब्द न मागता समजून घेतलं जातं.
आणि जिथं माणूस नाही, माणूसपण भेटतं.