आई-बापाच्या मायेचं मोल – आयुष्याचं खरं धन!

 

संपादक सुधाकर चौधरी

 मंगरूळपीर :

आई म्हणजे प्रेमाचं अक्षय झऱ्याचं उगमस्थान, तर वडील म्हणजे आधाराचं अभंग वटवृक्ष! या दोघांचं अस्तित्व हेच माणसाच्या आयुष्याचं खरं संपत्ती असतं. त्यांचं मोल शब्दांत मावत नाही, आणि त्यांच्या मायेचा उबदार पदर आयुष्यभरासाठी माणसाला सुरक्षिततेची सावली देत राहतो.

"आई-बापाच्या मायेचं मोल,
आयुष्यभरही चुकत नाही!"

ही ओळ जितकी साधी आहे, तितकीच खोल अर्थाने भरलेली आहे. माणूस कितीही मोठा झाला, कितीही धनाढ्य झाला, तरी जे मोल आई-बापाच्या उपस्थितीचं असतं, त्याला दुसरं कोणतंच मोल समतोल ठरू शकत नाही.

आई – माया, सहानुभूती आणि निःस्वार्थ प्रेमाचं प्रतीक

आईच्या कुशीतलं प्रेम हे जगातल्या कुठल्याही सुखापेक्षा श्रेष्ठ आहे. तिच्या हातचा एक घास, तिच्या कुशीतली एक झोप, आणि तिच्या डोळ्यांतली काळजी – या सर्वांमध्ये माणसाचं पूर्ण बालपण सामावलेलं असतं. आई म्हणजे देवाचं निसर्गातलं सर्वोच्च रूपच जणू!

"आईच्या कुशीतलं प्रेम,
आणि बापाच्या सावलीतलं बळ..."

वडील – आधार, ताकद आणि यशाचं पहिलं पाऊल

वडील हे कधी खंबीर सावलीसारखे, तर कधी पाठीशी असणारा आधारस्तंभ असतात. ते शब्दांत फारसं बोलत नाहीत, पण त्यांची कृतीच त्यांचं प्रेम बोलत असते. घर चालवताना, लेकरांची स्वप्नं पूर्ण करताना, ते स्वतःचं अस्तित्व कित्येक वेळा बाजूला ठेवतात.

त्यांच्या जाण्याचं दुःख – काळीज पोखरणारं

ज्यावेळी आई-बाप नसतात, त्यावेळी त्यांच्या आठवणींचं ओझं असह्य होतं. त्यांच्या बोलण्याची, हसण्याची, आपल्यावरच्या काळजीची जाणीव सतत बोचत राहते. डोळे ओले होतात, मन अस्वस्थ होतं.

"ते असताना कधी जाणवत नाही,
पण ते नसताना हृदय तुटतं..."

आई-बाप असणं हीच खऱ्या अर्थाने श्रीमंती!

आजच्या घाईगर्दीत अनेकांना हे लक्षात येत नाही की, ज्यांच्या घरी आई-वडील आहेत, ते खरंच श्रीमंत आहेत. पैशांची श्रीमंती क्षणभंगुर असते, पण आई-बापांची माया आयुष्यभर साथ देणारी असते. त्यांच्या आशीर्वादाने माणूस अडचणींतही स्थिर राहतो.

"ज्याच्या घरात आई-बाप असतात,
तोच खरा श्रीमंत असतो..."

शेवटी...

आई-बाप हे केवळ पालक नसतात, ते जीवनाचे खरे मार्गदर्शक असतात. त्यांच्या मायेची उब, त्यागाची जाण, आणि त्यांच्या अस्तित्वाची जाणीव हेच आपलं खरं वैभव असतं.
त्यांचं प्रेम, त्याग आणि आशीर्वाद – हेच आपल्याला यशाच्या शिखरांपर्यंत पोहोचवतात. त्यांच्या प्रत्येक कष्टाचं आणि मायेचं ऋण आपण कधीही फेडू शकत नाही, पण त्यांच्या आयुष्याच्या संध्याकाळी आपण त्यांच्यासाठी सावली होऊ शकतो – हीच खरी कृतज्ञता!