✍️ सुधाकर चौधरी शैलीत...
कधी कधी वाटतं,
देवाचं रूप शोधायला आपण मंदिरं पालथी घालतो…
पण खरंतर देव आपल्याच घरात असतो –
आई-बाप या रुपात…!
कुबेरधामच्या त्या पवित्र यात्रेत,
जेव्हा रथ हळूहळू चिखलातून पुढं सरकत होता,
तेव्हा गप्पांच्या ओघात
आमचे परममित्र सुरेश भाऊ माणिकराव,
मानोली येथील सेवानिवृत्त प्राचार्य,
आपल्या आयुष्याच्या एका अमृतसारख्या क्षणाला उजाळा देत होते त्यांचा गोड आवाज व हृदयाला पाझर फुटेल असे भक्तिमय गाणी…
तेव्हा त्यांच्या शब्दांमध्ये केवळ आठवण नव्हती –
तर होती कृतज्ञतेची देवता…
वडिलांनी आयुष्यभर झिजून जो घराचा पाया घातला,
त्यावर त्यांनी संस्कारांचं कौलारू छप्पर उभं केलं…
मागच्या महिन्यातच त्यांचं लग्नाचं सुवर्णमहोत्सवी वर्ष…
५० वर्षांचा नात्याचा पवित्र प्रवास –
साक्षात लक्ष्मीचं रूप लाभलेली पत्नी,
आणि चार कन्यारत्न – सुशील संस्कारी जावई
जणू चार दिशा ज्या या संसाराच्या मंदिराला स्थिरता देतात…
या सगळ्या वाटचालीत नुसते क्षण नव्हते –
तर होते संयमाचे व्रत,
त्यागाची पूजा,
प्रेमाची निस्पृह आरती…
सुरेश भाऊ सांगत होते –
"बाबांनी कधीच काही मागितलं नाही,
पण त्यांचं शांत बसणं हेच
आमच्यासाठी एक आज्ञा असायचं…!"
वडिलांची सेवा ही त्यांच्यासाठी
कर्तव्य नव्हे – आयुष्यभराचं ऋण होती.
आणि ती सेवा करायला मिळणं…
हे त्यांच्या मते कुबेराच्याही खजिन्याहून मोठं पुण्य!
चार कन्यारत्नांनी त्यांच्या जीवनात
सदैव आनंदाचे दीप उजळले,
आणि पत्नीच्या मृदू स्पर्शाने
त्या आयुष्याला नितळ दिव्यतेची साथ लाभली…
हे कोणतं भाग्य असतं?
जेव्हा माणूस शिक्षक असतो,
पण आयुष्य त्याला एक आदर्श पिता,
प्रेमळ पती, आणि भावनांचा ऋषी बनवतं…
त्या कुबेरधामच्या प्रवासात
सुरेश भाऊंच्या डोळ्यांत पाणी होतं,
पण ते दुःखाचं नव्हतं —
ते आभाराचं, समाधानाचं, आणि
आई-वडिलांच्या पावलांशी टेकलेल्या श्रद्धेचं पाणी होतं…
म्हणूनच…
आई-बाप ही साक्षात देवता…
पत्नी ही भाग्याची लक्ष्मी…
आणि कन्या ही मोक्षाची पायरी…
हे सगळं लाभणं –
हेच तर खरं “कुबेरधाम” आहे —
जे घरातच वसलेलं असतं,
फक्त डोळे नम्र असावेत, आणि मन ओलावलेलं…
सुरेशभाऊंचा संसार , कुबेरधामची माया , आईबाप सेवापुण्य , ,सुवर्णमहोत्सवी प्रेम
देव शोधायला माणूस देवळात जातो, तीर्थयात्रा करतो, संकल्प घेतो... पण खरं सांगायचं, तर देव काही लांब नाही रे... तो आपल्याच घरात आहे आई-बापाच्या चरणात असे त्यांचे मूल्यवान विचार...
0 Comments